گفت و گوی اختصاصی سید علی حق شناس با پایگاه اینترنتی انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران.(بخش چهارم)
سید علی حق شناس:
بیست سال دیگر هم بگذرد قانون شکنان
را به سزای عملشان خواهيم رساند.
در بخش ها ی پیشین مطالب مهمی در خصوص فعالیت کانون تکواندوکاران به ویژه سال های نخست را از زبان موسس این نهاد شنیدیم با هم بخش چهارم این گفت و گو جذاب را پی می گیریم.
در پايان سال 81 بود كه از فدراسيون تكواندو شكايت كرديد. به دليل همين كارشكني ها بود؟
هرچه جلو تر مي رفتيم پيشكسوتان و تكواندوكاران بيشتري جذب كانون مي شدند. خوب اين براي معانداني كه عمر كانون و تاپ تكواندو را دو ماه مي دانستند خيلي سخت بود . اين بود كه شروع كردند به فعاليت عليه يك تشكل نوپا در دستگاه هاي دولتي.از ابتداي سال 81 چندين بار اخطار داده بودم كه با كارشكنان از طرق قانوني برخورد خواهيم كرد.
ظاهرا جدي نمي گرفتند؟
هيچ گاه حرفي را نزده ام كه انجامش نداده باشم. به طور حتم جدي نمي گرفتند كه به كار هايشان ادامه مي دادند. اما وقتي 28 اسفند 81 مامور كلانتري را در فدراسيون ديدند فهميدند كه با كسي شوخي نداريم و مملكت قانون دارد.
واكنش سازمان تربيت بدني چه بود؟
اساسا ساختار دولتي ورزش ما حضور نهاد هاي مدني در ورزش را بر نمي تابد. همان طور که صحبت شد در سال 78 اولين تيم ورزشي غير دولتي را با هزينه شخصي به تورنمنت معتبر آيندهون هلند اعزام كرديم. فدراسيون تكواندو كه تاپيش از آن اطلاعي از وجود اين گونه تورنمنت ها نداشت و تيم هايش را به تورنمنت هاي درجه 4 و 5 آلمان اعزام مي كرد با حمايت مستقيم آقاي هاشمي طبا (معاون وقت رییس جمهور و رییس سازمان تربیت بدنی) مانع از حضور ما در اين رقابت ها شد. پيش از اخذ پروانه فعاليت كانون در سال 80 ، آقاي مهر عليزاده رييس وقت سازمان تربيت بدني به وزير كشور نامه اي ارسال كرد كه در آن نوشته بود به كانون تكواندوكاران و در كل به هر انجمن صنفي ورزشي بدون هماهنگي ما مجوز ندهيد.در حالي كه طبق قانون اساسي و قانون احزاب ، انجمن هاي صنفي نيازي به تاييديه نهاد دولتي مربوطه ندارند چون در اين صورت كه دیگر نهاد مدني نيستند. وقتي با ثبت كانون در قوه قضاييه به طور قانونمند كار را شروع كرديم ، باز هم از حجم كار شكني ها كم نشد.
یعنی سازمان تربیت بدنی به طور مستقیم در سرکوب کانون نقش داشت.
بله . در سال 82 بود كه در مصاحبه اي كه با يكي از نشريات ورزشي داشتم مستقيماً از عملكرد آقاي مهر عليزاده در قبال نهاد هاي مدني انتقاد كردم . از آن به بعد از مديران كل گرفته تا معاونان سازمان تربيت بدني عليه كانون تكواندوكاران اقدام به صدور بخشنامه و دستور العمل به سراسر كشور كردند و همراه با رييس فدراسيون تكواندو به طور مرتب و يك سويه در صدا و سيما ظاهر مي شدند تا جلوي كار يك تشكل نوپا را بگيرند.
آیا وزارت کشور که حکم متولی انجمن های صنفی را داشت به شما کمک کرد؟
در آن ايام يك روز به وزارت كشور رفتم . رييس وقت ادراه سوم سياسي وزارت كشور رو كرد و به من گفت: چه كار داريد مي كنيد در اين كانون ؟ به شوخي گفتم داريم مواد مخدر توزيع مي كنيم چه كار مي كنيم؟! با دست خالي داريم كار مي كنيم .گفت كه هر روز مسئولان ارشد سازمان تربيت بدني از جمله معاون فني سازمان اين جا هستند و در جلسه كميسيون ماده 10 احزاب حاضر مي شوند . اين ها مي خواهند كه مجوز شما را باطل كنيم. عين عبارتش كه چند بار تكرار كرد اين بود كه «دولت رسماً متعرض شما است». همان دولتي كه مدعي مردم سالاري و جامعه مدني بود! وزارت كشور طبق قانون موظف بود تا مجوز نمايندگي ها ي ما را در استان ها امضاء و تاييد كند. اما مدير كل وقت سياسي وزارت كشور نه مجوز ها را امضاء مي كرد و نه به ما وقت ملاقات مي داد. اين در حالي بود كه در كمتر از دو سال اولين مدارس تكواندو ايران را راه اندازي كرده ، مربيان و داوران را خود آموزش داده بوديم و با حجم بالاي كارشكني چهار ده دوره مسابقه را برگزار كرده بوديم . در دومين دوره مسابقات كشوري کانون نزديك به ۹۰۰ تكواندوكار كه جمعيتي تكرار نشدني در تكواندو ايران است شركت كردند. در آن دوران سه ضلع فدراسيون تكواندو - سازمان تربيت بدني و وزارت كشور به طور غير قانوني و با اعمال قدرت به اشکال مختلف از فعالیت ما ممانعت به عمل می آوردند . براي بچه هاي ما در شهرستان ها مأمور مي بردند، شب مسابقه سالن را از دستمان خارج مي كردند و اقدام به هتاکی- تهديد و ارعاب اعضایمان مي كردند. حق شناس افزود: با هماهنگي اين سه ارگان ، نخستين سازمان مردمي و كارنامه دار ورزش ايران و نمايندگي هايي كه با خون دل در استان ها و شهرستان ها راه اندازي كرده بوديم، صدمات و لطمات اساسي را متحمل شدند. حتي نامه اعتراض ما به رييس جمهور وقت نیز تاثيري نداشت.
به رغم تمام این فشار ها ما شاهد هستیم که شما در اواخر سال ۸۳ اتحادیه متخصصان ورزش های رزمی که اختیاراتی به مراتب بیشتر از کانون دارد را با مجوز قوه قضاییه تاسیس و تاپ تکواندو را نیز مستقل از کانون کردید. ضمن این که در سال ۸۵ جمعیت سازمان های غیر دولتی ورزش را راه اندازی نمودید. با این ابزار حقوقی آیا باز هم شاهد مانع تراشی بودید.
ما در دوره آقاي علي آبادي هم دو سه چالش جدي با سازمان تربيت بدني داشتيم. اساساً ساختار دولتی ورزش ایران حضور نهادهای مدنی را برنمی تابد. اما من به تاريخ ورزش ايران مي گويم كه اصلاح طلبان ،بزرگ ترين ضربات را به نهاد هاي مدني ورزش وارد كردند.
این حرف شما یعنی این که دارای یک خط سیاسی مشخص هستید؟
من فرد مستقلی هستم. این ها را که گفتم عین حقیقت بود. در همین انتخابات مجلس هشتم برخی طیف ها به دنبال این بودند که از گروه آنان در انتخابات شرکت کنم. اما به اتفاق جمعی از متخصصین لیست مدیران مستقل ورزشی دادیم و به رغم مستقل بودن رای بالایی هم آوردیم.
شکایت شما از رییس فدراسیون تکواندو در نهایت به کجا انجامید؟
همان طور که صحبت شد در سال 81 به دليل نشر اكاذيب ، توهين و تشويش اذهان عمومي شكايت خود را مطرح كرديم. شعبه 1040 مجتمع قضايي شهيد قدوسي تهران در سال 82 رأي به محكوميت رييس فدراسيون تكواندو داد.اما چندي بعد به رغم اعتراض ما به حكم صادره،دادگاه وقت تجديد نظر استان تهران راي دادگاه بدوي كه حداقل حقوق اين تشكل را تامين مي كرد نقض کرد و در کمال شگفتی راي به برائت متهم داد. از همان روز پيگير حق پايمال شده اين تشكل و اعضاي آن در مراجعي از جمله ديوان عدالت اداري بوده ايم كه نتيجه نگرفته ايم. به تازگي نامه اي به آيت الله لاريجاني رياست محترم قوه قضاييه نوشته و در آن خواستار تشكيل دادگاهي صالحه براي رسيدگي به اين پرونده شده ايم که امیدواریم شاهد اجرای عدالت باشیم.
برخی مطرح می کنند که مشکل شما با رییس فدراسیون شخصی است به طوری که وی نیز شکایت متقابلی از شما در آن زمان مطرح کرد. نظر شما در این خصوص چیست.
شکایتی که مطرح شد فقط برای منحرف کردن مسیر دادگاه بود. اگر این شکایت به حق بود، باید به من هم تفهیم اتهام می شد و با وثيقه آزاد مي شدم. وقتی مدارک اين شكايت ارائه شد، قاضي مربوطه گفت: آقا جمع کن من در این ها توهینی نمی بینم.
شاید فردي با من مشکل شخصی داشته باشد ولی من به هیچ وجه خصومت شخصی با هيچ كس ندارم. از ابتدا هم، این افراد ديگر بودند که به طور مرتب پاپیچ ما شدند. ما تا کنون فقط از حقوق شرعی و قانونی مان دفاع کرده ایم.
پس حداقل از سوی شما موضوع، شخصی نیست؟
در سال ۸۲ و در بحبوحه دادگاه ها ، یکی از کارمندان نزدیک آقايان که به تازگی از آنان جدا شده بود نزد من آمد. از طرف افرادی بود که ظاهراً با وی سال ها بود که مشکل داشتند. این فرد که مرد جا افتاده ای بود اسنادی را برای من آورد و به شدت اصرار داشت تا علیه فردي خاص به کار بگیرم. آن ها مي خواستند با گروه آنان در جهت رسیدن به مقصودي به اصطلاح متحد شوم.
شما چه جوابي داديد؟
به او گفتم به رغم تمام ضرباتی که این فرد به من و تشکیلاتم زده است ، من با دیگر مسایل ایشان کاری ندارم و قضاوتش در حيطه من نيست. گفتم ما به دنبال احقاق حقوق پایمال شده خود و اعضایمان از راه درست آن هستیم. دو سه مرتبه آمد، بعد از دست من خیلی ناراحت شد و رفت. من مشکل شخصی با احدی ندارم ولی مطمئن باشید که اگر بیست سال دیگر هم بگذرد و عمر کفاف دهد به ياري حق، قانون شکنان را قانوناً به سزای عملشان خواهيم رساند.
می توانیم این حرف شما را تیتر کنیم.
(خنده)تیتر درشت بزن.
ادامه دارد...
بر گرفته از پایگاه اینتر نتی انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر